Van de drup in de regen

Dag vriendjes en vriendinnetjes!!

Waarschijnlijk toch wel onze laatste update via internet dit keer!!

We zijn na Masaya dan toch echt naar Costa Rica gegaan. Het plan was vanaf Masaya in één keer naar Monteverde te trekken. Dit bleek een beetje te hoog gegrepen en uiteindelijk bleven we ´s avonds steken in Tilaran. Tilaran had nog het meeste weg van een saaie amerikaanse suburb, het was wel even wennen na Nicaragua! De inwoners zagen er goed verzorgd (bijna westers) uit, schone straten, moderne auto´s, taxistandplaatsen ipv. overal getoeter en geschreeuw en zelfs de twee zwerfhondjes die het stadje rijk was zagen er bekakt uit. De volgende dag dan toch in het regenachtige Monteverde aangekomen, hoog in de bergen. het kleine plaatsje Santa Elena heeft haar volledige bestaansrecht te danken aan de toeristen die ´cloudforest reserve Monteverde´ op komen zoeken en je werd er dan ook plat gelopen door de toeristen. Wat dan wel weer erg gaaf was was de canopytour die we hier de volgende dag gedaan hebben, met snelheden tot 60 km per uur met een wieltje in je hand aan een staalkabel door de bomen vliegen!! De hele tocht bestond uit 11 kabelbanen waarvan de langste 770(!) en de hoogste 550(!) meter was. Na nog een slangenmuseum bezocht te hebben en een wandeling gemaakt te hebben door het reservaat zijn we de volgende dag naar San Jose vertrokken. Om 05.30 ´s ochtends!!! Ze hebben prachtige luxe touringcars in Costa Rica, alleen een beetje jammer dat er dan gelijk maar 1 per dag rijdt.

De reden dat we naar San José gingen was om wat onderweg verzamelde overtollige bagage te dumpen die we dan de dag voor we terug vliegen weer mooi op kunnen pikken. Onze backpacks begonnen ons qua maat en gewicht letterlijk boven het hoofd te groeien. Costa Rica mag dan één van de rijkste landen zijn, de hoofdstad is deste smeriger en armer!! Nog nooit zoveel zwervers, bedelaars en ratten tegengekomen deze reis... maar snel weer weg dus!
Eenmaal zittend in de bus bleek mijn moneybelt verdwenen te zijn... de bus laten stoppen en snel uitgestapt. We zijn beroofd!!! Achteraf natuurlijk een ontzettend opzichtige truc, een paar mensen die niet bij elkaar lijken te horen, druk moment, klemzetten, veel bombarie en een paar ogenblikken later blijk je een creditcard, bankpas, paspoort en genoeg dollars om 14.800 bananen te kopen verdwenen (bananen zijn hier erg goedkoop, maar het was een boel geld).
We hebben de dag verder kunnen besteden aan aangifte doen, iets wat nog niet makkelijk is op zondag. voorlopig zaten we daarbij ook nog eens vast in San José, de laatste plek waar we wilden zijn. Daarnaast was het ook nog geen moment droog geweest sinds we Costa Rica binnen gereden waren, dus de stemming was aardig gedaald. Maandagochtend gelijk naar het consulaat (en we begrijpen best dat NL het consulaat voor El Salvador, Honduras, Nicaragua, Panama en Costa Rica in San José heeft geplaatst, het is veruit de crimineelste kutplek waar we geweest zijn). Gelukkig was een mooi knalroze noodpaspoort binnen 24 uur geregeld! De wachttijd gedood met kijken naar de foto´s van de vele criminelen die San José rijk is en er zelfs nog eentje aan kunnen wijzen.

Dinsdagmiddag de stad eindelijk achter ons kunnen laten (na 3,5 uur wachten op de tweede bus van de dag op hetzelfde verdomde busstation). In het donker en, de nog steeds, stromende regen kwamen we in het plaatsje Quepos aan, een plaatsje aan de Pacific. Het plaatsje is volledig overgenomen door Amerikanen! Werkelijk geen Costa Ricaan te vinden.
Toch zijn we nog een dagje gebleven om natuurpark Manuel Antonio te bezoeken, Costa Rica´s populairste reservaat. En dat was dan ook duidelijk. De flora en fauna was prachtig, maar druk!! De apen, die de aanwezigheid van mensen natuurlijk wel gewend waren, gingen rustig voor de foto zitten. Wat er toen volgde was echt verschrikkelijk! zo´n 30 toeristen overelkaar vallend en struikelend en met de meest irritante geluidjes zo veel mogelijk foto´s makend!! We hebben de apen maar gelaten voor wat ze waren en zijn foto´s gaan maken van de groepen toeristen, eigenlijk veel vermakelijker. Het hoogtepunt, of liever gezegd, dieptepunt van het park waren toch wel de twee telefooncellen die er plotseling midden in de jungle voor ons opdoemden.

Na Quepos hebben we besloten nog één stop te maken bij het oude havenstadje Golfito. Wat een vergane glorie, het enige wat er nog over was van de mischien ooit bloeiende havenplaats was een lange rij troosteloze kroegen (waarvan de helft weer eigendom van en bezet door Amrikanen).

Gillend zijn we het verschrikkelijke Costa Rica uitgevlucht!! Het land is werklijk prachtig, alles en overal is het groen maar wat is het verpest zeg! De prijzen zijn bijna westers, de locals niet te genieten en het had net zo goed de 51e (het disrict Columbia niet meegerekent) staat van Amerika kunnen zijn. Dat het geen dag mooi weer geweest is helpt natuurlijk ook niet.

Panama!
Wat een verademing!! We reden er binnen en de zon scheen, behalve dat zijn de mensen super vriendelijk en het hele land heeft karakter, het laatste wat we over Costa Rica kunnen zeggen.
Na een nachtje in David geslapen te hebben zijn we gelijk door getrokken naar Panama City. Een geweldige stad, een prachtige skyline, een mooi oud centrum en er is veel te doen. We zijn naar paardenracen geweest, hebben natuurlijk het indrukwekkende Panamakanaal bezocht, twee museums over het kanaal bekeken en hebben ons in het beroemde nachtleven gestort. Na 3 nachten zijn we naar de Carribische kust getrokken. De eerste stop die we hier maakte was Portobelo, een kustplaatsje met veel geschiedenis. De Spanjaarden bedreven hier de handel met de Amerikaanse landen en hadden er een groot goudpakhuis staan. Het plaatsje is verschillende keren veroverd en platgebrand door piraten als Drake en Henry Morgan (van de Captain Morgan rum). Na 3 ruines van de verdedgingsforten bekeken te hebben zijn we de volgende dag naar Nombre de Dios gegaan. Hier komt dus echt geen tourist. Na wat rondvragen kwamen we uit bij een vrouwtje die de sleutel had van een gebouw wat er uit zag alsof het ooit een hotel geweest was. Er was nog 1 kamer met 2 bedden, de rest was kapot of had geen fatsoenlijk dak meer. stromend water was er ook niet. Na onze intrek genomen te hebben zijn we naar het strand gegaan, een en al aangespoelde troep maar het water was wel lekker. Al snel hadden alle kinderen uit het dorp in de gaten dat er een paar ´vreemde snuiters´ aangekomen waren en hadden ze zich bij ons verzameld op het strand, zo´n attractie konden ze natuurlijk niet missen!
Er was weinig te doen natuurlijk dus de volgende dag zijn we, zo goed en kwaad als het ging, liftend en met de bus, naar Isla Grande gegaan, een prachtig tropisch eilandje waar we opnieuw zo´n beetje de enige toeristen waren. Iedereen en alles was aan het verbouwen en zich klaar aan het maken voor het volgende seizoen. We hadden niet heel veel geluk met het weer maar het was wel een prachtig eiland.
Vanaf hier zijn we opnieuw naar Panama City gegaan. We hadden de ruines van de oude stad nog niet gezien en voor mij is een avondje extra stappen/casino (het was inmiddels opnieuw zaterdag) ook altijd een goed excuus.

Inmiddels zijn we in Bocas del Toro aangekomen. Een opkomend tropisch vakantieoord waar veel te doen is. Als het meezit maken we nog een paar laatste duiken en beleven we nog een paar laatste gezellige avondjes in de barretjes hier voordat we Costa Rica weer ingaan en al weer naar huis komen. Wat vliegt de tijd...

kus